Μύθοι και αλήθειες σχετικά με τη διόρθωση μυωπίας με laser

Μύθος: Γίνεται ένεση για να γίνει αναισθησία στο μάτι…
Αλήθεια: Αν και ο κόσμος πιστεύει ότι ο ιατρός χρησιμοποιεί μια ένεση για να αναισθητοποιήσει το μάτι, η αλήθεια είναι ότι χρησιμοποιούνται μόνο οφθαλμικές σταγόνες, δηλαδή ένα κολλύριο γι’ αυτό το σκοπό.

Μύθος: Πόνος κατά την επέμβαση
Αλήθεια: Επειδή το μάτι είναι ένα πάρα πολύ ευαίσθητο όργανο, ο κόσμος πιστεύει ότι μια επέμβαση σε αυτό δεν μπορεί παρά να είναι οδυνηρή. Όμως αυτό δεν ισχύει καθώς η επέμβαση διόρθωσης με Lasik είναι σχεδόν ανώδυνη και διαρκεί μόνο 15-20 λεπτά και για τα δυο μάτια.

Μύθος: Η επέμβαση γίνεται μόνο μία φορά στη ζωή μας
Αλήθεια: Γενικά, αυτό είναι σωστό. Στο 95% των ασθενών που θα υποβληθούν σε οφθαλμική διόρθωση με laser, μια επέμβαση είναι αρκετή. Στο 5% των ασθενών μπορεί να χρειαστεί και μια πρόσθετη, επαναληπτική επέμβαση, χωρίς καμία αρνητική επίπτωση.

Μύθος: Χρειάζεται προσοχή για μεγάλη περίοδο μετά την επέμβαση
Αλήθεια: Αναγκαία είναι η προσοχή για μόλις ένα μήνα μετά την επέμβαση, μέχρι να  υπάρξει πλήρης αποθεραπεία-επούλωση στον οφθαλμό. Μετά από αυτό το διάστημα το άτομο μπορεί να επιστρέψει στις συνήθεις δραστηριότητες, ακόμη και σε γυμναστική, κολύμβηση, κλπ.

Μύθος: Το μάτι μπορεί να καεί κατά την επέμβαση με laser
Αλήθεια: Αυτός είναι ίσως ο μεγαλύτερος μύθος γύρω από τη διόρθωση της μυωπίας με λέιζερ. Όμως η αλήθεια είναι ότι σε καμία περίπτωση αυτό δεν μπορεί να συμβεί καθώς η οφθαλμική διόρθωση με λέιζερ είναι μια ψυχρή διαδικασία, απόλυτα ασφαλής, που δεν μπορεί να προκαλέσει τέτοια βλάβη.

Μύθος: Υπάρχει ένα όριο ηλικίας πέρα από το οποίο δεν μπορείς να κάνεις διόρθωση με λέιζερ.
Αλήθεια: Δεν υπάρχει τέτοιος ηλικιακός περιορισμός. Φυσικά, με την πάροδο της ηλικίας αυξάνονται οι πιθανότητες να εμφανιστεί καταρράκτης σε κάποιον ασθενή. Μια τέτοια κατάσταση θα καταστήσει τη διόρθωση της μυωπίας μια επέμβαση χωρίς αποτέλεσμα, άρα και χωρίς λόγο να γίνει, καθώς δεν θα διορθώση την ποιότητα όρασης του ασθενούς.

Από ποια σοβαρή πάθηση μας προστατεύουν τα παυσίπονα;

Γνωρίζετε ότι όταν παίρνετε ένα παυσίπονο για τον πονοκέφαλο, ίσως προστατεύεστε και από ένα άλλο σοβαρότερο νόσημα;

Η λήψη μη Στεροειδών Αντιφλεγμονωδών Φαρμάκων (π.χ. ασπιρίνη, ιβουπροφένη) ίσως να αποτελεί…
«ασπίδα» ενάντια στην εμφάνιση καρκίνου του δέρματος.

Την άποψη ότι η συγκεκριμένη κατηγορία παυσίπονων έχει προστατευτική δράση έναντι του καρκίνου του δέρματος, υποστηρίζουν ερευνητές από τη Δανία. Οι ειδικοί προτού καταλήξουν στα συγκεκριμένα συμπεράσματα μελέτησαν πάνω από 18.000 άτομα με καρκίνο του δέρματος διαφόρων μορφών από το 1991 ως το 2009. Η μελέτη δημοσιεύεται στο επιστημονικό περιοδικό «Cancer».

Όπως προέκυψε από την ανάλυση των στοιχείων, τα άτομα που έκαναν χρήση ασπιρίνης και άλλων ΜΣΑΦ αντιμετώπιζαν 13% χαμηλότερο κίνδυνο εμφάνισης μελανώματος σε σύγκριση με όσους δεν λάμβαναν τα παυσίπονα φάρμακα καθώς και 15% χαμηλότερο κίνδυνο εμφάνισης ακανθοκυτταρικού καρκινώματος, μια λιγότερο επικίνδυνη μορφή δερματικού καρκίνου. Δεν παρατηρήθηκαν ωστόσο διαφορές στις πιθανότητες εμφάνισης βασικοκυτταρικού καρκινώματος που αποτελεί επίσης μια λιγότερο σοβαρή μορφή της νόσου.

Οι ερευνητές τονίζουν πάντως ότι δεν διέθεταν πληροφορίες σχετικά με άλλους πιθανούς κινδύνους για καρκίνο του δέρματος, όπως π.χ. έκθεση στην υπεριώδη ακτινοβολία. Πρέπει ακόμη να τονιστεί ότι το θέμα της σύνδεσης μεταξύ των παυσίπονων και του καρκίνου του δέρματος δεν είναι ακόμη ξεκάθαρη, αφού παλαιότερη μελέτη, δεν έδειξε σχέση μεταξύ των συγκεκριμένων φαρμάκων και του μελανώματος.

Ζάλη: Πού οφείλεται;

Ο όρος ζάλη χρησιμοποιείται για να περιγράψει μια ποικιλία αισθημάτων, όπως είναι το αίσθημα της περιστροφής, η τάση προς λιποθυμία…
η θόλωση της όρασης κ.λπ. Τα συμπτώματα της ζάλης μπορεί να οφείλονται σε διαφορετικά ιατρικά σύνδρομα και παθήσεις.

Όπως εξηγεί ειδικός παθολόγος, συνεργάτης της Ογκολογικής Κλινικής του Ιατρικού Αθηνών, «η ζαλάδα δεν είναι νόσος, αλλά σύμπτωμα κάποιας νοσηρής κατάστασης.

Πώς εκδηλώνεται

Η ζάλη είναι ένας πολύ γενικός και αρκετά ασαφής όρος, ο οποίος περιλαμβάνει πολλά συμπτώματα όπως ίλιγγο, αίσθηση απώλειας συνείδησης, πονοκέφαλο (κεφαλαλγία), ανεξήγητο «βάρος» στο κεφάλι, υπόταση, ναυτία, αστάθεια, τάση λιποθυμίας, θολή όραση (σκοτοδίνη) έπειτα από γρήγορη ή απότομη κίνηση του κεφαλιού.

Πού οφείλεται

Αν και συνήθως τα αίτια είναι «αθώα», η ζάλη μπορεί κάποιες φορές να οφείλεται σε οργανικές παθήσεις, π.χ. νοσήματα του λαβύρινθου (αιθουσαίο σύστημα), άλλες παθήσεις του αυτιού, παθήσεις του καρδιαγγειακού ή κεντρικού νευρικού συστήματος, αιματολογικά ή νοσήματα του μεταβολισμού (λ.χ. διαβήτη). Επιπλέον, μπορεί να οφείλεται σε ψυχικά αίτια, στη δράση κάποιων φαρμάκων ή στη χρήση ουσιών (αλκοόλ, ναρκωτικά)».

Πώς αντιμετωπίζεται

– Αν πρόκειται για πάθηση του λαβύρινθου, στην οξεία φάση του επεισοδίου ο ασθενής θα πρέπει να παραμείνει ξαπλωμένος. Με τη βοήθεια ειδικών ασκήσεων που θα του υποδείξει ο ωτορινολαρυγγολόγος, θα αρχίσει να επανέρχεται στη φυσιολογική του κατάσταση.

– Αν οφείλεται σε επεισόδια υπότασης, καρδιαγγειακά ή προβλήματα του νευρικού συστήματος, αυτά αντιμετωπίζονται με την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή και, αν χρειαστεί, με επεμβατική θεραπεία (π.χ. by-pass).

– Αν οφείλεται σε προβλήματα όρασης (μυωπία, πρεσβυωπία), χρειάζεται αντιμετώπιση των προβλημάτων από τον οφθαλμίατρο, ιδίως όταν η ζάλη παρουσιάζεται κατά τη διάρκεια έντονης δραστηριότητας των ματιών (διάβασμα, παρακολούθηση τηλεόρασης, γράψιμο στον ηλεκτρονικό υπολογιστή».

Συχνές αιτίες της ζάλης

Το αυχενικό σύνδρομο: Μια ζαλάδα είναι δυνατό να συνοδεύει το λεγόμενο «αυχενικό σύνδρομο», ενώ συχνά συνδυάζεται με ίλιγγο, εξαιτίας του οποίου μπορεί να εκδηλωθεί αίσθημα ναυτίας ή ακόμη και εμετός.

Ορισμένα φάρμακα: Τα αντιυπερτασικά, λ.χ., προκαλούν ορθοστατική υπόταση στους ηλικιωμένους, με αποτέλεσμα να νιώθουν ζάλη όταν σηκώνονται απότομα από το κρεβάτι.

Η άσκηση προστατεύει από τη νόσο Πάρκινσον

Η μέτριας έντασης καθημερινή άσκηση μπορεί να μειώσει σημαντικά τον…
κίνδυνο εκδήλωσης νόσου Πάρκινσον υποστηρίζουν Σουηδοί ερευνητές σε άρθρο τους που δημοσιεύεται στο επιστημονικό έντυπο Brain: A Journal of Neurology.

Η επιστημονική ομάδα του Τμήματος Ιατρικής Επιδημιολογίας και Βιοστατιστικής του Ινστιτούτου Καρολίνσκα της Στοκχόλμης, με επικεφαλής την Δρ. Κάριν Βίντερφελντ, υποστηρίζουν ότι δεν χρειάζεται καν κάποιος να κάνει γυμναστική ή να ασκείται σωματικά με συγκεκριμένο τρόπο, αρκεί να παραμένει δραστήριος μέσα στην ημέρα. Οι ερευνητές μελέτησαν περίπου 43.400 άτομα (27.900 γυναίκες και 15.500 άνδρες) για 12,6 χρόνια συσχετίζοντας το επίπεδο σωματικής δραστηριότητας με την πιθανότητα εμφάνισης νόσου Πάρκινσον. Να σημειωθεί ότι, κανείς εκ των συμμετεχόντων δεν έπασχε από νόσο Πάρκινσον στην αρχή της μελέτης, ενώ κατά τη διάρκειά της νόσησαν 286 άτομα. Στις σωματικές δραστηριότητες συμπεριλήφθηκαν οι δουλειές του σπιτικού, οι μετακινήσεις εκτός σπιτιού, η κινητικότητά του στο πλαίσιο της επαγγελματικής δραστηριότητας, η άσκηση κατά τον ελεύθερο χρόνο και γενικά η συνολική δραστηριότητα.

Όλες οι δραστηριότητες μετατράπηκαν σε μεταβολικά ισοδύναμες ώρες ανά ημέρα, χρησιμοποιώντας ως κοινή βάση την εκτιμώμενη κατανάλωση οξυγόνου σε κάθε μία από αυτές. Η ανάλυση έδειξε ότι εκείνοι που αφιέρωναν πάνω από έξι ώρες την εβδομάδα σε δουλειές του σπιτιού και σε μετακινήσεις εκτός σπιτιού, είχαν κατά μέσο όρο 43% λιγότερες πιθανότητες να εμφανίσουν νόσο Πάρκινσον, σε σχέση με όσους ασχολούνταν λιγότερο από δύο ώρες την εβδομάδα με τις ίδιες δραστηριότητες.

Γενικότερα όμως, όσοι άνθρωποι είχαν ένα μέτριο επίπεδο συνολικής σωματικής δραστηριότητας (κατά μέσο όρο 39 μεταβολικά ισοδύναμες ώρες την εβδομάδα), είχαν 45% λιγότερο κίνδυνο να εκδηλώσουν νόσο Πάρκινσον, σε σχέση με όσους είχαν χαμηλό επίπεδο συνολικής σωματικής δραστηριότητας, κάτι που αφορούσε ιδίως τους άνδρες.